Feminismo Aurrerakoia eta Feminismo Erreakzionarioa
FEMINISMOA ETA LANALDIA
AUDIO: https://youtu.be/DtLThH8JppQ
TESTUA (PDF): https://yadi.sk/i/AfyU9vxESH1OpQ
1. Lanaldia murriztea oinarrizko helburutzat
hartzen ez duen edozein feminismo ez da benetako feminismoa. Aitzitik, korporazio
handien zerbitzura dagoen mugimendu bat baizik ez da; sentimenduak
manipulatzeko eta emakumeen helburuak desbideratzeko mugimendu bat. Hau da,
berez erreakzionarioa den mugimendua.
2. Egia esan, hori da azken urteetan
Mendebaldean nagusi izan den neo edo postmofeminismoari buruz esan daitekeena.
Mugimendu horrek zerikusi gutxi du emakumeen interesekin eta dena korporazio
handien interesekin. Mugimendu hori ez da gizartetik sortu, enpresa handien
zerbitzura dauden komunikabideen propaganda etengabearen emaitza da. Hau da, ia
komunikabide guztiena (bai, baita "gureena" ere).
3. Ikusiko dugunez, emakumeek objektiboki badituzte
kexatzeko arrazoiak. Eta asko. Oso bereziki, azken belaunaldietan emakumeei
sistematikoki 80, 90 eta 100 orduko asteak eman dizkiegula enpresek eskulan
merkea modu masiboan izan zezaten. Bitxia da mugimendu postmofeministek zein
mugimendu horiek sortu eta elikatu dituzten hedabideek eta buruzagi politikoek
kontu handiz ahaztea gai hau, bigarren mailakoa balitz bezala.
4. Egia esan, emakumeen arreta beren benetako
erronketatik desbideratzea da, hain zuzen ere, feminismo erreakzionarioaren
helburu nagusia. Urteak igaro dira mugimendu hau manipulazio emozional hutsetan
aritu dela, ia ezer proposatu gabe. Duela gutxi baino ez dira hasi arazo handia
nabarmentzen: etxeko lana. Baina hemen ere, interes korporatiboak aipatzea ere
beti kontu handiz saihestuz, horiek baitira, azken batean, mugimendu hori mantentzen
dutenak. Eta arazoaren muinari erreparatu gabe, ezinezkoa da frustrazioa eta
gizarte-zatiketa pilatzeaz bestelako irtenbideak planteatzea.
5. Emakumea lan-merkatuan sartzeko, beharrezkoa
zen lan-karga gizonen eta emakumeen artean banatzea. Eta ez, jakina, astean 40
ordu gehituz lehendik zegoen lan-kargari. Hala egin ez bazen, prozesu guztia
eskulan merkea izateko helburu korporatiboaren arabera kontrolatu eta zuzendu
zelako izan zen. Eta helburu horrek zerikusi gutxi izan zuen emakumearen
ustezko emantzipazio-helburuarekin.
6. Horrek ehunka milioi emakumeren gainesplotazio
egoera masiboa ekarri du, astean 80, 90 edo 100 ordu lan eginez. Emakumeen
estatusean, presentzia sozial eta profesionalean eta abarretan ondorio latzak
dituen gehiegizko esplotazioa. Emakumeen metatutako frustrazioa ez da batere harrigarria.
Feminismo erreakzionarioaren helburua, hain zuzen ere, frustrazio hori sortu
duten enpresa-interesen aurka ez proiektatzea da.
7. Ez da kasualitatea korporazio handiak izatea
"postmofeminismo" horren buru eta berarekin horren pozik egotea. Korporazio
horien zerbitzura dauden hedabideak eta gure inguruko lider politikoak pozik
dauden moduan. Hauek guztiak, egiaz, korporazio handien estrategia neoliberalen
zerbitzura daude eta. Postmofeminismoa korporazio handiek bultzatutako eredu
neoliberalaren estrategia korporatibo bat baino ez da. Beren burua ezkerrekotzat,
eskuinekotzat edo zentrokotzat jotzen duten talde politikoak, baina – errealitatean
– ezkerreko neoliberalak, eskuineko neoliberalak edo zentroko neoliberalak
baino ez direnak, guztiz naturala da eremu horretan ere interes korporatiboen
mende itsu-itsuan jartzea, emakumeei beste behin ere traizio egiteko.