Sozialdemokraziaren Etorkizuna
FANATISMO IDEOLOGIKOA ETA ALDERDIKO FANATISMOA
AUDIOA: https://youtu.be/9oO-32nM970
TESTUA (PDF): https://yadi.sk/i/Mvw9KsEvpVAhAg
1. Fanatismotzat har dezakegu jarrera edo
ideologia baten neurrigabeko defentsa, errealitatearekin arrazoizko kontrastea
egiteko gaitasunik gabeko defentsa. Fanatismoa ez da erradikalismoa. Arazo
erradikalek, sarritan, irtenbide erradikalak behar ditzakete. Erradikalismoa ez
da fanatismoa arrazionala bada.
2. Fanatismo ideologikoa ez da ona ezein
gizarte-mugimendutan eta, jakina, ezta sozialdemokrazian ere. Baina oinarri
etiko edo moral argia izan dezake, nahiz eta gaizki ulertu edo interpretatu.
Fanatiko ideologikoa zuzen joka dezake bere kontzientziaren arabera, modu oker
eta neurrigabean egiten badu ere.
3. Alderdiko fanatismoa beste kontu bat da.
Alderdiko fanatikoak ere neurri gabe defendatzen du bere talde politikoa, eta
sistematikoki berotzen da kritikaren aurrean, eta, aldi berean, etengabe eta
neurriz kanpo erasotzen dio beste alderdi politiko batzuekin zerikusia duen
guztiari. Izan ere, alderdiko fanatikoak ez ditu helburu ideologikoak bilatzen,
"taldeko" helburuak baizik. Egia esan, ez zaio axola bere alderdiak
ondo edo gaizki jokatzea, edo bere helburu ideologikoekin koherentea izatea edo
ez izatea. Axola zaio, hori bai, hauteskundeak irabaztea. Ez errealitatea
hobetzeko tresna gisa, baizik eta taldea bera indartzeko eta itxaropen
pertsonalak hobetzeko tresna gisa.
4. Fanatiko ideologikoak gizartearen hobekuntza benetan
bilatzen du, nahiz eta bere ikuspegi berezitik izan. Aitzitik, gizartea eta
errealitatea oso gutxi axola zaizkio alderdiko fanatikoari. Fanatiko horiek
mehatxatuta sentitzen dira errealitatearekin eta alderdiarentzat negatibotzat
har daitekeen edozein analisi edo iritzirekin. Jasotako iritziak zuzenak izan
ala ez, alderdia oker egon ala ez eta errealitatea behar bezala aztertu ala ez,
oso gutxi axola zaie. Izan ere, azken finean, alderdiaren ideologia bera berdin
zaie. Eta kritika, edo kontrastea, hobetzeko aukera izatea ere, oso gutxi axola
zaie.
5. Alderdiko fanatikoak ez du kritikarik
onartzen, egia ez zaiolako axola, egiaz ideiak ez zaizkiolako axola. Alderdia
defendatzen du bere burua defendatzen ari dela uste duelako. "Bereak"
direlako eta kitto. Itxuraz, alderdiko fanatikoa izatea da fanatikoa izateko
modurik ergelena. Baina ulertzen da konturatzen garen unean, funtsean,
alderdiaren ideiak berdin zaizkiola fanatiko honi.
6. Egia esan, alderdiko fanatikoaren helburua ez
da etikoa, ezta morala ere. Bere interes pertsonalak baizik ez dira.
Harreman-interesak, interes profesionalak eta abar. Baina fanatiko horiei gutxi
axola zaie zer den ona edo zer txarra alderdiak defendatzen dituen ideietarako.
Hauteskundeak eta "bere taldearen" indartzea axola zaizkio.
7. Alderdi politiko guztiek sortzen dituzte
horrelako fanatikoak. Normalean, alderdiak bere indar instituzionala, barneko
eta kanpoko kargu ordainduak handitzen dituen heinean. Alderdi barruan nolabaiteko
pisua hartzen dutenean, alderdiaren gainbehera progresiboan modu erabakigarrian
laguntzen dute; helburu ideologikoak lortzeko tresna batetik alderdia bera benetako
helburua izatera eraldatzen. Bidea irekitzen dio horrek endekatze ideologiko
progresiboari, eta ustelkeriarako haztegi ezin hobea ere sortzen du.
8. Alderdi politiko sozialdemokratek etengabe
ahalegindu behar dute fanatiko mota horren eragina mugatzen, horiek
sistematikoki urruntzen baitute alderdia beren helburuetatik. Edonola ere,
jarrera errealista batek behartzen gaitu ulertzera, neurri batean, alderdiko fanatikoak
saihestezinak direla. Antzeko gaitzak daude erakunde mota guztietan. Gakoa da
haien kopurua eta barne-dinamiketan duten eragina minimizatzea.
SOZIALDEMOKRAZIAREN ETORKIZUNAri buruzko
idatziak
EKAI Center-en beste idatzi batzuk