1. Ekonomia-korronteek inflazioa aho batez
zalantzan jartzen badute eta bilakaera ekonomikoan faktore negatibotzat jotzen
badute ere, zalantzan jartze hori partziala baino ez da. Mendebaldeko banku
zentralek, prezioen nolabaiteko igoera "onargarritzat" eta “positibotzat”
jotzen dute urteko inflazio-maila % 2 ingurukoa izatea. Are gehiago, beren
moneta-politiken helburu gisa ez dute inflazioa saihestea ezartzen, baizik eta,
alderantziz, urteko inflazio-maila % 2 inguruko horretan kokatzea.
2. Mendebaldean askotan gertatzen den bezala,
diru-politiken egitezko adostasun baten aurrean gaude, oinarri ekonomikorik ia
batere ez duena. Bere jatorri "teorikoa" ia anekdotikoa da[1].
3. Egiaz, Mendebaldeko azken hamarkadetako
diru-politiken praktikak berak finkatu du inflazio-maila ehuneko 2 ingurukoa
izateko interes hori.
4. Planteatu beharreko gaia argia da: inflazioa,
oro har, negatiboa bada garapen ekonomikorako, inflazioaren %2 negatiboa ez
izatearen arrazoiak aztertu behar ditugu.
5. Egia esan, hori guztia zaila da ulertzea, ez
badugu kontuan hartzen mendebaldeko moneta-politikak ez daudela interes
orokorren arabera diseinatuta, baizik eta interes korporatiboen arabera, eta,
funtsean, banku handien interesen arabera.
6. Praktikan, hiru dira urteko inflazioaren
ehuneko 2ko helburu sistematiko horren funtsezko eraginak:
A. Soldatak mugatzeko edo murrizteko
politikak erraztea
B. Baliabideak banku handietara lekualdatzen
direla bermatzea
C. Gain-zorpetzearen etengabeko prozesuari
eusten zaiola ziurtatzea.
7. Inflazioaren bi puntu horiek soldatak
murriztea errazten dute, murrizketa hori langileak konturatu gabe gertatzen
delako. Hainbat adituk eta nazioarteko erakundeetako arduradunek behin eta
berriz adierazi dute argudio hori. Ehuneko biko inflazioak soldata errealak
murriztea errazten du, soldata nominalak ukitu gabe eta, beraz, langile edo
sindikatuen erresistentziarik gabe. Argi eta garbi esanda.
8. Baina badira ehuneko bi ospetsu honen beste
helburu askoz argiagoak. Lehenengoa, inflazioaren ehuneko bi hori mantentzeak
moneta-hedapenerako etengabeko tentsioa dakarrela. Bi puntu horiek moneta-hedapen
horri esker lortzen direla suposatuz gero, erdia gutxi gorabehera – nazioaren
aberastasunaren ehuneko 1 edo– zuzenean banku handien poltsikoetan geratzen da,
bankuek baliabide horiekin “nahi dutena” - hitzez hitz- egin dezaten.
9. Baina inflazioaren eta moneta-hedapenaren ondoriozko
ehuneko 1 horrek, inbertsiorako beharrezkoa izan edo ez, mendebaldeko ekonomiaren
gurpila mugitzen jarraitzea ahalbidetzen du. Etengabe –eta gero eta gehiago-
gainzorpetu den ekonomia. Dakigunez, 70eko hamarkadaz geroztik ahuldutako gure
ekonomiaren hazkunde ekonomikoaren zati handi bat azaltzen du zorraren
etengabeko hazkundeak.