1. Txosten honetan, ondokoak dira "Kripto-Bankugintzaren"
funtsezko oinarriak:
A. Kriptomoneten orokortzearen ondorioz,
desagertu egin da banku-gordailuak kudeatzearen egungo jarduera, eta horren
ordez, blockchains sistemen Internet bidezko aurrezkiaren kudeaketa zabaltzen
da, eta,
B. Horren ondorioz, Kreditu-Bankugintza
gordailuen kudeaketatik bereizi behar da nahitaez.
2. Ondorio horiek sor daitezke bai kriptomonetak
balio errealetan oinarritzen badira (urrea, zilarra, hidrokarburoak), bai eta lan-balorean
oinarritzen badira ere, bitcoinarekin gertatzen den bezala.
3. Kontua da, aurreratu dugun bezala, gordailuen
eta kredituen banaketa aldaketa iraultzailea dela. Eta hain eragin handia izanik,
bidean azalduko diren egiturazko oztopo nabarmenak aztertzera behartuta gaude.
4. Kriptomonetak hedatzeak, hasiera batean,
banku-gordailuetan dagoen dirua pixkanaka murriztea ekarriko du, eta horrek,
berez, banku-kreditua gero eta gehiago uzkurtzea eragingo du. Kreditua
oinarritzeko beharrak, lehenik eta behin, kreditu publikoa erabiltzeko premia
handiagoa ekarriko du, dakigun bezala, une honetan banku zentralek ia
monopolizatu dutena.
5. Egoera horren aurrean, baliteke bankuak, une
honetan moneta fiduziarioekin egiten duten bezala, kriptomoneten aurrean
posizionatzen saiatzea. Horrek kriptomonetetan egindako gordailuak onartzea eta
kriptomonetetan kredituak ematea ekarriko luke. Hala ere, zalantzan jar daiteke
estrategia horren eraginkortasuna. Kriptomoneten titularrek kobrantzak eta
ordainketak eraginkortasunez kudeatu baditzakete, nekez onartuko dute beraien
aurrezkiari "banku-gordailu" tratamendua ematea eta, horrela,
arriskuan jartzea. Salbu eta, arrisku horren truke, interes-tasa handiak eskuratzen
badituzte. Gordailugile batzuek arrisku hori onartuko lukete, baina, seguru
asko, gutxiengo bat izango lirateke. Herritar gehienek aurrezkiak
"gordailutu" nahi dituzte, inbertitu baino gehiago.
6. Gordailu kopuruen murrizketa aurreikus
daitekeenez, banku-kreditua sortzeko iturri alternatiboak bilatu beharko dira.
Hasiera batean, jakintzat eman behar da banku zentralek elikatuko dituztela
baliabide horiek. Baina, erronkaren neurria kontuan hartuz, hasiera batean
baino ez. Beraz, pentsatzekoa da gobernuak pixkanaka inplikatu beharko direla
kreditu publikoaren sorreran. Horrek esan nahi du enpresentzako kreditua eta
kreditu soziala bideratzeko gaitasuna handitu beharko dutela gobernuek. Bai eta
baliabide publikoak kudeatzen dituzten banku-erakundeen gainbegiratze-gaitasuna
nabarmen hobetu ere.
7. Banku-erregulazioa ere pixkanaka egokitu
beharko da. Kredituak ematen dituzten bankuei baimena eman beharko zaie,
jasotako gordailuen kargura ez ezik – gero eta gehiago aseguratu beharko dira
–, partikularrek "inbertitutako" funtsekin edo jasotako kreditu
publikoarekin lotutako baremoetan oinarritutako kreditua emateko ere. Edo
gordailuak kudeatzen dituzten bankuak eta bestelako arrisku-baliabideak
kudeatzen dituzten inbertsio-bankuak argi eta garbi bereizi beharko dira
bestela.
8. Trantsizio-prozesuaren abiadura eta
ezaugarriak faktore ekonomikoen eta politikoen araberakoak izango dira. Europak
eta Estatu Batuek kontrolatzen dituen finantza-oligarkiak bere botereari eusten
badio, ez du finantza-sistemaren kontrola galtzea onartuko, konparagarriak
diren beste kontrol-tresna batzuen truke ez bada. Finantza sistemaren erreforma
eta Mendebaldearen demokratizazioa argi eta garbi lotuta daude eta, seguru
asko, paraleloan egingo dute aurrera.