1. Hauteskunde-kanpainak ez dira, ziurrenik,
ikuspegi estrategikoez hitz egiteko testuinguru onena. Hala eta guztiz ere,
Euskal Herria zentzu horretan birkokatzeko premia gero eta nabarmenagoa da.
2. 2008ko krisia hasi zenetik, azterketa eta
posizionamendu estrategikoak lantzeko ordurarte izan zuen gaitasuna galdu egin
du Euskal Herriak. Euskal politika eta kudeaketa ekonomikoa aurreko
hamarkadetako esperientzian oinarrituta baloratzen saiatzen dena erratu egiten
da erabat. Euskal Herriko klase politikoan, gaur egun, inork ez du epe luzean
pentsatzen. Ez gobernurik, ez oposiziorik.
3. Euskal politikaren eta ekonomiaren epe
laburreko ikuspegi hori, noski, gure klase politikoak gure lurraldeko erronka
handiekiko duen axolagabekeria ulergaitz eta suizidaren kontrapartida da.
4. Euskal Herrian, jakina, estrategia bat falta
da hondoratze demografikoaren aurrean. Alderdi politikoak ados daude euren
artean "gauza horiei buruz ez hitz egiteko" eta beren eztabaidak komunikabide
korporatiboek ezarritako testuinguru arduragabean mantentzeko.
5. Industriaren gainbeherari aurre egiteko
estrategia bat behar dugu. Estrategia horren aurrean, herritarrak harrituta
daude balio erantsi txikiko "sektore berrien" hazkundearen
gorazarreekin, hala nola ostalaritzarekin eta turismoarekin, eskulan merkearen
ustiapen masiboan oinarrituta.
6. Estrategia bat behar dugu hezkuntza
berregituratzeko eta lanbide-heziketaren eta unibertsitatearen arteko harremana
orekatzeko. Eta ez dago.
7. Inbertsio publiko edo pribatuaren bidez,
funtsezko sektoreen lurralde-kontrola defendatuko duen enpresa-estrategia bat
behar dugu.
8. Biztanleko errentan edo inbertsio
teknologikoan hamarkada bat dabil Euskal Herria posizioak galtzen. Hori guztia
inbertsio produktiboa eta, bereziki, inbertsio teknologikoa suspertzearen mende
dago. Eta gaitasun estrategikoa behar dugu etorkizuna norabide horretan
bideratzeko.
9. Informazioaren eta komunikazioaren esparruan
ere, jakina, estrategia berezi bat behar du Euskal Herriak, egungo
informazio-iturri oligarkikoekiko edo beste lurralde batzuekiko oraingo mendekotasuna
gainditzeko. Mendekotasun hori suntsitzailea da azterketa eta eztabaida
sozioekonomikorako dugun gaitasunarentzat.
10. Frankismoaren
amaieraren eta 2008ko krisiaren eztandaren artean igarotako hiru hamarkadetan
gure lurraldearen gizartea eta ekonomia berpizteko funtsezkoa izan zen gaitasun
estrategikoa. Gaitasun hori desagertzea, jakina, oso ondo baloratzen dute
enpresa-interesek. Interes horiek, gaur egun, erosotasun osoz nagusitzen dira
Euskal Herrian, gure gizarte- eta ekonomia-egiturak berregiten eta desegiten,
epe laburreko etekin- eta botere-interesetan oinarrituta.
11. 11. Gaitasun estrategikoa ezinbestekoa da
beti edozein lurralderen etorkizun sozioekonomikorako, baina askoz ere
garrantzitsuagoa da ingurunearen goitik beherako aldaketen aurrean. Europako
eta Estatu Batuetako eredu sozial, ekonomiko eta politikoak mundu mailako
testuinguruan hondoratzen direnean, inoiz baino beharrezkoagoa da gure klase
politikoa birkokatzea Europaren, Mendebaldearen, Txinaren eta, oro har,
gorabidean dauden herrialdeen aurrean.
12. Bitartean, gobernuak eta oposizioak etengabe elkar
erasotzen dutela ematen du, gero eta errepikakorragoak diren betiko lelo
mediatikoetan oinarrituta, herrialdearen erronka handiak sistematikoki
alfonbraren azpian mantentzen diren bitartean.
13. Euskal Herrian gure klase politikoak
pentsatzeari utzi badio, are gutxiago egiten du – logikoki – hauteskunde-kanpainetan.
Hala ere, hausnarketarako eta posizionamendurako dugun gaitasuna goitik berreskuratzea
premiazkoa izaten jarraitzen du.